Odpowiedzialne oswajanie….Jak zbudować relację.

Jesteś odpowiedzialny za to, co oswoisz…

Odkąd „Mały Książę” E. De Saint-Exupery wszedł do kanonu lektur, całe pokolenie Polaków dowiedziało się, że:

najważniejsze jest niewidoczne dla oczu i jesteś odpowiedzialny za to, co oswoiłeś.

Jednak na ile rozumiemy wzniosłe słowa czytane w lekturach szkolnych i na ile jesteśmy je w stanie w swoim życiu stosować?

Metodą prób i błędów dochodzimy zazwyczaj do prawd objawionych, wyważamy otwarte drzwi, żeby dowiedzieć się, że ktoś już dawno tutaj był i dokładnie spenetrował tajniki i zakamarki.

Ile razy trzeba stracić, żeby zrozumieć, że porzucanie bez słowa krzywdzi? Raz!

Jeden jedyny raz, pod warunkiem, że to ciebie ktoś potraktuje w ten sposób!!

jesteś odpowiedzialny za to, co oswoisz.

Co znaczy „oswoić”?

Stworzyć relację, więź, przyzwyczaić do obecności, dać poczucie, że jest się dla kogoś ważny i ktoś jest ważny dla ciebie.

Ile na to potrzeba czasu? Nie ma reguły – okoliczności są różne i energia jest różna, więc określenie czasu oswajania nie jest możliwe – czasami jest to miłość od pierwszego wejrzenia, a czasami któreś podejście dopiero sprawia, że ją odkrywamy.

Spojrzenie w oczy złaknione miłości, ale uszczęśliwione zainteresowaniem.

Dotyk, który sprawia, że już na zawsze chcemy pozstawać w takim kontakcie.

Głos, którego dźwięk sprawia radość i daje ukojenie.

Aż do momentu, kiedy nam się….znudzi

albo uznamy, że za dużo kłopotu, zachodu, koszty źle oszacowane, pożytek niewielki

🙁

i tak wielka miłość ląduje na smietniku, w przydrożnym rowie lub w lesie przywiązana do drzewa…

tak tak, nie o międzyludzkiej miłości tym razem, ale tej czworonożnej – koty, psy to stworzenia, którym nie sposób odmówić odczuwania i każdy, kto kiedykolwiek posiadał zwierzaka wie, że one potrafią kochać, cieszyć się, ale też być nieszczęśliwe.

Każdego roku odławianych jest ponad 100 000 – sto tysięcy! Psów!!!

Szacuje się, że mamy około 3 miliony bezpańskich zwierzaków – zawsze takie były, ale najczęściej na wsiach, a w mieście sporadycznie się pojawiały.

Odkąd nastała moda na pupile czworonożne, mamy też przyrost bezdomności zwierzęcej – w okresie letnim rosnie o 30% ilość psób błąkających się w okolicach dróg….

Po czym poznamy porzuconego psa? Po smutnym, tęsknym wzroku, po niechęci opuszczenia ostatniego miejsca, w którym zostawił go ukochany pan/ pani.

Po przerażeniu w obliczu ruchu ulicznego, bo te zwierzaki nie umieją sobie radzić samodzielnie na wolności – ktoś je oswoił, nauczył żyć u boku człowieka i uzależnił od niego, stworzył więzi, bez których teraz to zwierzę nie umie funkcjonować.

Dał miłość, a później bezceremonialnie ją zabrał :/

Kampanie społeczne, uświadamiające nam problem porzucania psów są coraz sugestywniejsze, każą dostrzec w czworonogu istotę czującą i cierpiącą rozstanie z człowiekiem, a bezradną jak dziecko….

a i tak każdego roku sytuacja jest gorsza, a nie lepsza 🙁

Pies czy kot jest częścią rodziny – trzeba go karmić, a to kosztuje;

trzeba dbać o jego higienę, a to kosztuje,

trzeba go leczyć – a to kosztuje!

Często niemałe kwoty.

Decyzja o wzięciu na siebie takiego zobowiązania powinna być przemyślana i przeliczona zwyczajnym – czy mnie na to stać??

Na karmienie, leczenie, sterylizację. Na wyjazdy z psem w specjalne miejsca, bo nie wszystkie ośrodki wczasowe akceptują zwierzęta.

Czy stać cię na wysiłek wychodzenia z psem niezależnie od samopoczucia, pogody, obowiązków życiowych – bo pies to obowiązek o randze priorytetu, choć tak często o tym zapominają właściciele.

Nie wiem, co w głowach mają ludzie wywożący zwierzaki do lasu i przywiązujący je do drzewa (dobrze jak nieokaleczone),

Nie wiem, co mają w głowach ludzie wyrzucający szczenięta, czy kocięta do kontenerów na śmieci. Nie wiem, co mają w głowach ludzie bezmyślnie rozmnażający zwierzaki i trzymający je w skandalicznych warunkach…..

sznurek do trzymania uszu w głowie, a w miejscu serca – głaz??

I cudownie, jak pomoc przyjdzie w porę i, wyrzucając śmieci ,zainteresuje się ktoś kwilącym pakunkiem. Dobrze, jak ktoś napatoczy się w lesie, zdąży uwolnić psa z drzewnej niewoli i zapewni mu pomoc. Ale ilu nie udaje się uratować, bo jakiś człowiek zdecydował, że zwierzę mu przeszkadza w życiu i należy się go pozbyć…

I chciałoby się takiemu człowiekowi wykrzyczeć w twarz: PO CO BRAŁEŚ, OSWAJAŁEŚ, ROZKOCHAŁEŚ??!!

Oswajamy zwierzęta, ale i ludzi.

Oswajamy od pierwszej chwili, kiedy nawiązujemy relację. Oswajamy pierwszym spacerem, posiłkiem, rozmową, dotknięciem.

Jeśli ten pierwszy kontakt będzie przyjemny, to relacja została nawiązana i zaczyna tworzyć się więź.

Więź łącząca w dwie strony, sprawiająca, że w głowie rozgaszcza się mysl o kimś, a w sercu emocja i od tego momentu dobrze jest nam już tylko wtedy, gdy panuje równowaga między tym, co się dzieje, a tym, czego potrzebujemy i co kochamy.

Oswajamy ludzi – czułymi słowami, gestami, obietnicami, byciem i chceniem. Każdego roku setki tysięcy serc zostaje złamanych zerwaniem relacji, porzuceniem, odebraniem wcześniej danej bliskości i dobrze, jesli na koniec relacji pada jakieś słowo wyjaśnienia, bo ghosting rządzi coraz częściej.

W czym problem?

W nieumiejętności bycia szczerym? W braku kompetencji komunikacyjnych?

W braku odpowiedzialności?

Za zwierzę i za człowieka jesteśmy jednakowo odpowiedzialni! Raz wzięte pod opiekę, potrzebuje nas na zawsze – nieważne, że się zmieniły warunki czy okoliczności, nieważne, że brakuje nam czasu, czy wytrwałości – stworzyłeś więź, więc czuj się odpowiedzialny!

Nie możesz dalej opiekować się zwierzakiem – znajdź kochający dom i ludzi, którzy zechcą tę opiekę przejąć!

Nie chcesz kontynuować relacji, mimo wcześniejszego entuzjazmu – nie znikaj jak duch! Powiedz szczerze i uczciwie, co się zmieniło, cokolwiek by to nie było – jest lepsze od domysłów i zdziwienia, jakie ogarnia porzucanego znienacka, tak jak zdziwiony jest psiak, kiedy odkrywa, że jest przywiązany do drzewa daleko od domu, a samochód ukochanego państwa odjeżdża….